Henri Vanhuffel, burgemeester van Koekelberg van 1921 tot 1926

Eind 19^de eeuw was Vanhuffel activist bij de arbeidersliga te Koekelberg, die hij in 1895 vertegenwoordigde op het congres van de BWP (POB) in Antwerpen. Met de gemeenteraadsverkiezingen van 17 november 1895 werd hij verkozen als gemeenteraadslid voor de Belgische Werkliedenpartij (Parti Ovrier Belge). Beroepshalve was hij boekhouder, o.m. in La Grande Brasserie de Koekelberg. Als autodidact werd hij nadien directeur van verschillende Brusselse hotels.

Op het einde van de 19^de, begin 20^ste eeuw groeide de Koekelbergse arbeidersklasse aanzienlijk.  Tussen 1904 en 1907 was Vanhuffel schepen van Financiën.  Tijdens de allereerste gemeenteraadsverkiezingen met algemeen enkelvoudig stemrecht (voor mannen én vrouwen) in 1921 behaalde de BWP de meerderheid in Koekelberg: zes zetels, tegen vier voor de katholieken en drie voor de liberalen. Het werd een coalitie van socialisten en liberalen onder leiding van Henri Vanhuffel, op dat ogenblik de enige socialistische burgemeester van de Brusselse agglomeratie. Door zijn immense populariteit zou hij, volgens Le Peuple, in staat zijn geweest om de absolute meerderheid te halen in 1926. Spijtig genoeg overleed hij kort voordien aan een beroerte.

Naast zijn gemeentelijk engagement werkte hij mee aan de de oprichting van een tehuis voor zwakbegaafde kinderen in Koksijde en was hij erevoorzitter van de Essor intellectuel-Université populaire de Koekelberg. Hij was lid van de vrijmetselaarsloge Les Amis philanthropes.

Zijn begrafenis werd bijgewoond door een grote menigte, aangevoerd door Adolphe Max, liberale burgemeester van Brussel en vele andere burgemeesters en schepenen.

Henri Vanhuffel laat zien dat de BWP toen in staat was om een divers publiek aan te trekken door o.m. in te zetten op de democratische en seculiere strijd. Het gemeenteplein werd naar hem genoemd, hij woonde er op het nummer 8. Elk jaar op 11 november huldigen  de leden van de Club Henri Vanhuffel samen met de socialistische mandatarissen de overleden burgemeester bij zijn graftombe op de begraafplaats.

BWP – POB

Brussel was in de 19de eeuw ook één van de grote industriesteden. Een klein groepje spreidde een ongelofelijke rijkdom tentoon, terwijl het merendeel van de bevolking in ellende en chaos leefde. Lage lonen, lange werkdagen, woningnood, kinderarbeid, gebrek aan gezondheidszorgen, armoede, ellende en ziekten – zoals cholera – waren de ingrediënten van het bestaan van de gewone man en vrouw.

Ondanks de wettelijke verboden (wet le Chapelier), verenigden de mensen zich in clubs, groepen, coöperatieven, mutualiteiten en vakbonden.

In 1877 werd een Vlaamse Socialistische Partij opgericht. Twee jaar later sloten zich enkele Brusselse groepen aan en veranderde de naam in Belgische Socialistische Partij. Met het uitbreken van sociale onrust in de Waalse industriegebieden zochten in 1885 Waalse efgevaardigden toenadering.

Ziekenfondse, coöperaties, vakbonden, vrijdenkersbewegingen en democratische verenigingen richtten op 5 & 6 april 1885 de Belgische Werklieden Partij of le Parti Ouvrier Belge op in De Zwaan of Le Cigne te Brussel.

De schrik om neutrale arbeidersorganisaties af te schrikken zat er in van bij het begin. Pragmatisme was de leidraad. Het begrip ‘socialisme’ werd uit de naam geschrapt, theoretische discussies werden uit de weg gegaan en de BWP zou ‘door onderlinge verstandhouding het lot van de arbeidsklasse trachten te verbeteren’. Het programma was radicaal-democratisch: algemeen stemrecht, verplicht, gratis én neutraal onderwijs, gemeentelijke autonomie, afschaffing kinderarbeid onder de 12 jaar, wetten i.v.m. Arbeidsongevallen en veiligheid op het werk, terugschroeven van privatisering van openbaar bezit, (spoorwegen, Nationale Bank, openbare goederen, …), arbeidsduurverkorting, wettelijke rustdag, afschaffing van het lotelingsysteem, etc…

See on Scoop.it – Discover Brussels – Brussel ontdekken – Découvrez Bruxelles